De rust is teruggekeerd.

De rust is teruggekeerd. Het was een Vlaamse kermis, alleen werd er geen Gents, Moerbeeks of Antwerps gesproken maar Frans en voornamelijk Spaans en Catalaans. Logisch.

Toen ik de trein terug naar mijn berg nam na het bekijken van het ter keien slaan van Tommeke, U zal het niet geloven maar ik stond er vijftig meter vanaf, met ongeveer driehonderdduizend andere Barcelonezen, zag ik zowaar een kleine filevorming richting mijn berg. En ik die meende dat zelfs GPS-en het de moeite niet vonden om deze rijweg in hun siliciumplaatjes te ponsen! Mis dus.

Ongemerkt sloop ik de zijstraat in richting mijn stulp. Al dat volk maakte mij zenuwachtig. Ook mijn geiten bleken van slag. Een paar late wandelaars struinden ’s avonds rond en maakten kiekjes van de omgeving. Het plekje alwaar ik mijn zinnen op gezet had om de Tour te bekijken was reeds ingenomen door een grote Mobilhome. Een Duits dan nog. Let wel, ik heb niets tegen Duitsers, al helemaal niet als ze thuisblijven.

De streek is mij welbekend dus ben ik de dag nadien door het bos naar een lagere plek afgezakt. Daar is een twee meter hoge wand die dichtbegroeid is maar waar paadjes doorlopen. De volledige wand voor mij. En zoals het hen betaamt, zouden de renners aan mijn voeten defileren. Op één ding had ik niet gerekend. Mijn dochter. Die wou persé aan de rand van de baan staan. Niet tijdens het passeren van de renners, neen, bij het passeren van de caravaan. Een petje van Etap-Hotel moest bemachtigd worden, een schrijfstok van Dixan zou veroverd worden. Na het gevecht met de meute aangegaan te hebben om mijn dochter niet teleur te stellen en deze prullen bemachtigd te hebben trok ik terug langs de paadjes met haar. Zij tevreden, ik tevreden.

Aan de overkant van de hogergelegen bosrand stonden de indringers mij jaloers te bekijken. Ik had een veel beter zicht maar die rand is niet beklimbaar. Als gezeten in een onineembare burcht keek ik neer op hen. Vastbesloten gloeiende pek op hen uit te storten als ze het ook maar waagden een poging tot inname te ondernemen.

Van verre zag ik plots het peloton op doemen. Een enorme groep motorfietsen omringde een klein groepje renners. Ontsnapten. Ze hadden zowaar zes minuten voorsprong op het peloton. Toen ze onder mij doorreden kreeg het enthousiasme voor deze gladiatoren mij in zijn greep. Ik schreeuwde aanmoedigingen terwijl mijn dochter een paar meter achter mij, om te vermijden dat ze tussen die renners zou donderen, vergenoegd tekeningen zat te maken met haar Dixan schrijfstok in een notitieboekje van La Redoute. Zes minuten later stond ik enthousiast te dansen bij het voorbijrijden van het Peloton. Deze keer bleef Tom op zijn fiets zitten. Goed van hem.

Ik trok naar huis om de video stop te zetten, terug te spoelen en naarstig op zoek te gaan of er paar pixels het bewijs leverden van mijn aanwezigheid. Helaas, niets. Toch had ik de tijd van mijn leven de afgelopen twee dagen, afgezien van teveel volk op mijn berg. Maar zoals ik al zei: De rust is teruggekeerd.

Was getekend