Schrijven en schijten

Schrijven en schijten hebben veel gemeen. Op het eerste gezicht lijkt dat niet zo, en toch. Deze activiteiten zijn gestoeld op ontlasting. Bij het schijten ontlast men wat het lichaam niet meent nodig te hebben. Dat lichaam zal wel weten wat het doet. De plaats van gebeuren is een intieme, de rode kop die onafscheidelijk gepaard gaat aan persen laat men niet graag zien. Het resultaat van al dat gepers is een bevalling die men niet meteen in de armen neemt en kust. De bruine stinkende drab moet snel weggespoeld worden opdat niemand aan de weet zou komen wat dat lichaam produceert. Net zoals bij schrijven komt papier goed van pas.

De ontlasting van de ziel daarentegen is visueel minder degouterend maar daarom niet minder impactant. Velen die het in het verleden waagden hun literaire drol publiek te maken eindigden aan de schandpaal of schavot. Net zoals bij schijten toont men het onverbloemde resultaat beter niet. De donkere krochten, soms zeer openbarende gedachtengang houdt men beter voor zich. Als men het toch waagt publiekelijk een dezer activiteiten te beoefenen moet men voorbereidt zijn op het beschimpt en opgepakt te worden.

Was getekend