La crisis, hijo!

Verwonderd keek ik rond in de halfdonkere, snikhete knijp. Mijn weduwe zat half ingedommeld achter de toog op haar comfortabele stoel. Bijna alle verlichting was uit, de televisie stond niet aan, de airco was uitgeschakeld.

Toen ze mij opmerkte lachte ze vermoeid, stond op en haalde uit de frigo mijn bier. Vragend keek ik haar aan. Praten doen we niet veel, beiden zijn we er zonder een woord over gerept te hebben het eens dat er al te veel gezeverd wordt.
“La crisis, hijo.” De crisis, mijn zoon. De uitdrukking “Mijn zoon” is een veel gebruikte.
“Minder klanten, minder inkomsten.” ging ze verder “En de rekeningen stapelen zich op, ik ben tenslotte maar alleen.”
Ze deed de ingangsdeur dicht en nam de afstandsbedieningen die in een rieten mandje achter haar toog liggen. De ene richtte ze naar het plafond, waar de airco op haar bevel meteen begon te zoemen en koude lucht de verbruikszaal inblies, met andere sommeerde ze de televisie om aan te floepen en haar soap ten beste te brengen.
Beiden gingen we op onze vaste stek zitten.
Terwijl ik mij schuldig voelde dat ze alleen voor mij haar energieverslindend koelingsapparaat had aangezet en eraan dacht om haar te vragen het ding af te zetten verbrak ze plots de stilte.
“Gelukkig kom jij nog alle dagen!”
Ze glimlachte nu al heel wat kwieker en ging vergenoegd verder met naar soap te kijken.

Was getekend