Eentje uit de oude doos

Jef stond om drie uur ’s ochtends op. Hij kon de slaap niet vatten en besloot om te vertrekken, al duurde het nog twee uur voor de eerste trein naar Brussel vertrok waar hij verder zou treinen via Parijs, Perpignan richting de Pyreneeën. Hij keek nog een laatste maal naar zijn zolderkamer en had niet het gevoel dat hij iets achterliet. Hij sloop met de oude koffer in de hand de trap af om zijn oude moeder niet te wekken. Afscheid nemen zou hij in de toekomst wel eens doen. Hij stapte door de verlaten straten richting St Pietersstation. Het was koud, en dat in Juni. “De aarde warmt op, maar hier blijkbaar niet” dacht Jef toen hij bij het station aankwam. Het was vier uur in de ochtend, Jef stapte het station binnen. De grote stationshal was verlaten. Zijn stappen weerklonken hol. Bij het binnentreden van de lage, lange gewelfde gangen die toegang gaven tot de perrons veranderde de echo tot een laag gedempt geluid. De akoestiek zorgde voor een gans andere atmosfeer. De lucht die door deze corridors stroomde was koud. “Spoor 10” Markeerde een blauw bordje met wit opschrift. Hier kon hij kiezen tussen, de met gele tegels beplakte trappen op te klimmen of de evenwijdige lopende elektrische aangedreven roltrap te nemen. De roltrap stond er bewegingloos bij. Als kind herinnerde hij zich nog de verwondering toen hij voor de eerste keer de ijzeren plaat voor de eerste trap betrad en hij, als klein kereltje over zoveel macht beschikte om dit gevaarte op gang te trekken. Hij spiedde over zijn schouder in de lege gang en besloot om dit kinderlijke plezier terug tot leven te wekken. Het gaf hem weinig voldoening. Ihij was geen kind meer.
Het ding zette zich in beweging. Bij het stijgen kon hij voelen dat de stromende lucht veranderde van een koude logge verplaatsing naar een snijdende ijzige wind. De zwarte digitale informatieborden die aan de overhangende afdaken hingen gaven nog geen enkele informatie. De grote witte klokken wezen acht na vier aan. Er was niemand. Hij stak een sigaret op en keek anderhalve meter dieper naar de glimmende bielsen. Hij stond aan de rand van het perron, voorbij de gele streep die hem op veilige afstand moest houden van deze metalen staven die alle bestemmingen met elkaar verbonden. In de verte hoorde hij het metaalachtige bonzen van wagons die samengevoegd werden op het rangeerterrein. “Na 204 jaar is de trein nog springlevend” bedacht hij “Begonnen als een door stoom aangedreven mijnwagentje en ampele jaren later tot een personenvervoermiddel omgetoverd is er niet veel veranderd. Ze zijn moderner, sneller, geruislozer, comfortabeler, electrisch, magnetisch en binnenkort supersonisch. Maar het blijven grote langwerpige bakken geplaatst op wielen.”
De klok wees nu vier uur vijfenvijftig. Hij hoorde het mechanisme van de roltrap in gang schieten. Iemand kwam. Met houterige bewegingen, hij was verkleumd van de kou na 47 minuten stilstaan, draaide hij zijn hoofd om te zien wie uit het gapende trapgat zou tevoorschijn komen. Het was een oude jood, getooid met zwarte hoed en twee gevlochten staartjes.
Weer hoorde hij het klappen van de botsende treinen.De jood keek verschrikt richting het rangeerterrein.

Was getekend