Fabriek van het niets

“Het geluk zoeken” Dacht hij terwijl hij de grote esplanade bekeek. De oplichtende reclames van de vele restaurtantjes, barretjes en cinema verlichten dit avondlijk tafereel. Mensen kuierden rond.
“Deze betonnen fabriek van het niets kon evengoed in Dallas, Amsterdam of Tokio staan.” meende hij.
Zeer tegen zijn zin was hij hier. Soms mag men het geluk van een ander niet in de wegstaan. Als er toegevingen moeten gedaan worden, dan zij het zo.
Hij had een tafeltje bemachtigd op de hoek van een terras tegen een muur die nog warm was van de opgeslorpte zonnewarmte. Van hieruit had hij een goed uitzicht op het gebeuren. Ondanks de aardige stek voelde hij zich zenuwachtig. Meteen bestelde hij drie pinten bij het sierlijke meisje die deze plaats voorzag van dranken en spijzen. Na het snel opdrinken van de drank voelde hij zich iets kalmer en kon de situatie beter aan. Het werd drukker, het gekeuvel werd luider en het gejengel der kinderen overstemde nu en dan deze kakafonie.
Hij bestelde nog een biertje, in geval van.

Was getekend