Readers en andere snufjes

Ik verdonderstel dat U nu echt al uw readers heeft aangepast. Indien niet wordt het wel hoog tijd.
www.tomlievens.be
www.vandepotgerukt.be

Was getekend

Tijdens de rust

www.tomlievens.be

Was getekend

Hebt U hem?

Als U het nu nog niet doorheeft dan bent U voor altijd verloren:

www.tomlievens.be

www.vandepotgerukt.be

Klikken maar, het is voor niets

De scheiding is nu compleet, de chizofrenie viert hoogtij: Koeien en regels op vandepotgerukt.be en de nageboorte op tomlievens.be

Was getekend (door wie is nog maar de vraag)

Alweder allen daarheen!

Ook de losgeslagen kant van het duo staat online: www.vandepotgerukt.be

Was getekend

Allen daarheen!

De geboorte van mijn nieuwe blog is een feit: www.tomlievens.be
Allen daarheen!

Verdedigen

Het zaaltje beschikte over weinig verlichting. De rookwalm kon mij wel bekoren. Het toeganskaartje dat in mijn poten geduwd werd na het betalen van 10 Euro deed mij denken aan de maaltijdticketjes uit de lagere school. Voor tien Euro mocht ik niet verwachten dat ik op de voorste rijen mocht plaatsnemen. Ik schuifelde tussen een massa mensen door, richting een vrije plaats op de tribune. Een soort ijzeren stelling waarop zitjes waren vastgevezen. Beneden, rond wat mij deed denken aan een boksring maar zonder de elastieken die moesten vermijden dat een deelnemer met zijn smoel uit diezelfde ring donderde, stonden stoelen. Daar zouden de maffiosi met dikke sigaren en knappe wijven wellicht hun stek hebben.

Het ongure volkje rondom mij had er plezier in. De een zag er al achterlijker uit dan de andere. Veel zin om mij breed te maken opdat ik iets meer zitplaats kon bemachtigen had ik niet. Geprangd tussen twee getatoueërde matrozen met armen als heipalen zorgden er wel voor dat ik rustig bleef.

Het rumoer steeg en verwerd tot een storm alsof Barcelona er eentje in had geknald bij Real Madrid.
Tussen de armen en de rook door probeerde ik de ring te zien. Toen mij dat lukte merkte ik ook het doek op alwaar een gevecht werd aangekondigd: Konttrappen contest!

De eerste deelnemer was een stevige, lange knaap. Gewapend met een paar voetbalschoenen voorzien van ijzeren noppen. De tweede kwam tussen de tribunes binnen als een echte boxer, met glitterende kamerjas, cape diep over het hoofd, het strijdtoneel opgehuppeld. Dat huppelen vond ik wel komisch. Het enthousiasme van de zaal bereikte ongekende hoogtes. Dit moest een kampioen zijn dacht ik zo. Het huppelen ging verder. Die knaap stopte niet. Toen hij met een theatraal gebaar zijn cape afwierp en uitdagend de zaal rondkeek begreep ik waarom. Hij had maar één been.

De wedstrijd eindigde onbeslist. De eenbenige zijn tactiek was volledig op verdedigen gestoeld.
Het leven zelve, dacht ik. Doen we dat niet allemaal?

Was getekend

In stilzwijgen

Er zijn tijden dat ik het volledig gehad heb met mijn soort. De homo sapiens. Los van enkele exemplaren mogen ze van mij bijwijlen allemaal stoppen met ademen en een gruwelijke dood sterven. Andere keren zou ik ze allemaal omhelzen en een klapzoen geven. Vandaag dus niet.

Geen enkel voorval heeft daar de schuld van. Het is de gehele soep die soms eens overkookt. Het oeverloos praatjes hebben, het eindeloos gezeik over niets baart deze gemoedstoestand. De zin van alles is dat het geen zin heeft, dus verder palaveren heeft geen zin. Het algehele schuldgevoel dat ons paplepelsgewijs wordt ingegeven is een farce. Als ik de brabbelende sapiens bezig hoor dan vraag ik mij af welke verlichte geest de gore moed gehad heeft om de naam sapiens aan mijn soort te schenken.

Gelukkig heb ik mijn berg. Waar ik zonder enig schuldgevoel mag zitten, roken, neuken en leven. Werkloosheidsteun krijg ik niet, een pensioen zit er ook niet echt in. En eerlijk gezegd ik voel mij er goed bij. Geen schuldgevoelens alhier. Geen gezeik over rechten. Ze zullen mij worst wezen, die rechten. Maar één plus één blijft twee. Plichten heb ik ook niet. Hier op mijn berg heersen wij. In stilzwijgen.

Was getekend

De gedachte

Terwijl ik mijn tomatenstokken afbreek, want nu groeien er echt geen meer, hoor ik mezelf ademen. Diegenen die mijn blog volgen weten dat ik een fervente voorstander ben van roken. En eerlijk gezegd die tochten die de lucht maakte, een heen en terug reisje van buiten, naar longen en opnieuw naar buiten, klonken meer als een oude tractor die rochelend op gang komt dan een goed gesmeerde Kawasaki Z1000 met 127 Pk, dubbele remschijf vooraan, elektronische injectie, viercilinder, viertakt.

Nog niet zo lang geleden meende ik dat een roker een mens met karakter was. Mijn labiele karakter geeft mij alle vrijheid om te veranderen van mening. Wel, ik ben niet veranderd van mening, maar de laatste weken tob ik er ernstig over na om ook een karakterloos mens te worden. Het wordt een beetje teveel. Als arme jongen geef ik toe dat alsook de prijs van de rookwaar een rol speelt. In plaats van tomaten en spruitjes heb ik zelfs overwogen om tabak te planten. Dat idee heb ik laten varen, teveel beslommeringen.

Ik ben een tevreden mens heden. De gedachte is er, en dat is wat telt.

Was getekend

Ex-vrouw (2)

Drie jaar was het geleden dat ik haar gezien had. Ze zag er nog even lekker uit. Het kreng zijn stond in verhouding met haar schoonheid: immens.
In de wandelgangen van de stad had ik opgevangen dat ze met een oudere, getrouwde vent aanpapte. Het was haar aan te zien. Dure kleren, een advocaat. Vanuit haar optiek had ze het gemaakt. Waarom na drie jaar stilte haar verzoek kwam om te scheiden was het zoveelste raadsel voor mij. Misschien wilde die oude knakker wel scheiden van zijn eega en de mijne huwen.

“Dag” zei ze toen ze behalve haar verdediger ook mij gevonden had.
Haar stem klonk nog steeds even geil. Zelfs deze ene kort uitgesproken groet kon dit niet verhullen. Het bruine, lange haar had ze zwierig over haar linkerschouder gedrapeerd zodat door haar knalrode trui alleen het silhouet van haar rechterborst te zien was. Hoe de andere er mogelijks uit kon zien werd aan de fantasie van de gluurder overgelaten. Een rechterborst die er trouwens wezen mocht. Smaak had ze nooit gehad. rode trui, korte jeansrok met zwarte netkousen, hoge hakken. Het enige verschil met vroeger was dat we onze kledij in de C&A betrokken. Nu was het merkkledij van het betere soort.
“Dag” antwoordde ik dan maar terug. Een mens moet iets als hij begroet wordt.

Was getekend